شب و سروهای امتداد یافته در ساحل کوه

در حاشیه ی تابش هلال ماه

و ستارگانی که از دشت تا کوه

زمانه ی من و تو را چشمک می زند

سیاه می نماید!

شاید ماه کامل و

سروهای سبز و

ستارگانی که در انتظارند تا در تاریکی بدرخشند

همین یک قدمی باشد!

کوه ها ساکنند و می مانند

من و تو سروی بکاریم

تا در تاریکی

سرافراز باشد

آزاد بنماید!